نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت

دلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منهمون گهواره ای که خاطرم نیست همون امنیت حقیقی و راستهمون جایی که شاهزاده قصه همیشه دختر فقیر و می خواستهمون شهری که قد خود من بود از این دنیا ولی خیلی بزرگترنه ترس سایه بود نه وحشت باد نه من گم می شدم نه یه کبوتردلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی مننگو بزرگ شدم نگو که تلخه نگو گریه دیگه به من نمی یادبیا منو ببر نوازشم کن دلم آغوش بی دغدغه میخوادتو این بستر پاییزی مدفون که هر چی نفس سبزه بریدهنمیدونه کسی چه سخت موندن مثل برگ روی شاخه ی تکیدهدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منببین شکوفه ی دل بستگی هام چه قدر آسون تو ذهن باد میمیرهکجاست آن دست نورانی و معجز ؟ بگو بیاد و دستمو بگیرهکجاست مریم ناجی مریم پاک چرا به یاد این شکسته تن نیستتو رگبار هراس و بی پناهی چرا دامن سبزش چتر من نیستدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی من دلم تنگه برای گریه کردن کجاست نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت ...

دلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منهمون گهواره ای که خاطرم نیست همون امنیت حقیقی و راستهمون جایی که شاهزاده قصه همیشه دختر فقیر و می خواستهمون شهری که قد خود من بود از این دنیا ولی خیلی بزرگترنه ترس سایه بود نه وحشت باد نه من گم می شدم نه یه کبوتردلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی مننگو بزرگ شدم نگو که تلخه نگو گریه دیگه به من نمی یادبیا منو ببر نوازشم کن دلم آغوش بی دغدغه میخوادتو این بستر پاییزی مدفون که هر چی نفس سبزه بریدهنمیدونه کسی چه سخت موندن مثل برگ روی شاخه ی تکیدهدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منببین شکوفه ی دل بستگی هام چه قدر آسون تو ذهن باد میمیرهکجاست آن دست نورانی و معجز ؟ بگو بیاد و دستمو بگیرهکجاست مریم ناجی مریم پاک چرا به یاد این شکسته تن نیستتو رگبار هراس و بی پناهی چرا دامن سبزش چتر من نیستدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی من دلم تنگه برای گریه کردن کجاست نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت ...

دلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منهمون گهواره ای که خاطرم نیست همون امنیت حقیقی و راستهمون جایی که شاهزاده قصه همیشه دختر فقیر و می خواستهمون شهری که قد خود من بود از این دنیا ولی خیلی بزرگترنه ترس سایه بود نه وحشت باد نه من گم می شدم نه یه کبوتردلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی مننگو بزرگ شدم نگو که تلخه نگو گریه دیگه به من نمی یادبیا منو ببر نوازشم کن دلم آغوش بی دغدغه میخوادتو این بستر پاییزی مدفون که هر چی نفس سبزه بریدهنمیدونه کسی چه سخت موندن مثل برگ روی شاخه ی تکیدهدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منببین شکوفه ی دل بستگی هام چه قدر آسون تو ذهن باد میمیرهکجاست آن دست نورانی و معجز ؟ بگو بیاد و دستمو بگیرهکجاست مریم ناجی مریم پاک چرا به یاد این شکسته تن نیستتو رگبار هراس و بی پناهی چرا دامن سبزش چتر من نیستدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی من دلم تنگه برای گریه کردن کجاست نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت ...

دلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منهمون گهواره ای که خاطرم نیست همون امنیت حقیقی و راستهمون جایی که شاهزاده قصه همیشه دختر فقیر و می خواستهمون شهری که قد خود من بود از این دنیا ولی خیلی بزرگترنه ترس سایه بود نه وحشت باد نه من گم می شدم نه یه کبوتردلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی مننگو بزرگ شدم نگو که تلخه نگو گریه دیگه به من نمی یادبیا منو ببر نوازشم کن دلم آغوش بی دغدغه میخوادتو این بستر پاییزی مدفون که هر چی نفس سبزه بریدهنمیدونه کسی چه سخت موندن مثل برگ روی شاخه ی تکیدهدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منببین شکوفه ی دل بستگی هام چه قدر آسون تو ذهن باد میمیرهکجاست آن دست نورانی و معجز ؟ بگو بیاد و دستمو بگیرهکجاست مریم ناجی مریم پاک چرا به یاد این شکسته تن نیستتو رگبار هراس و بی پناهی چرا دامن سبزش چتر من نیستدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی من دلم تنگه برای گریه کردن کجاست نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت ...

دلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منهمون گهواره ای که خاطرم نیست همون امنیت حقیقی و راستهمون جایی که شاهزاده قصه همیشه دختر فقیر و می خواستهمون شهری که قد خود من بود از این دنیا ولی خیلی بزرگترنه ترس سایه بود نه وحشت باد نه من گم می شدم نه یه کبوتردلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی مننگو بزرگ شدم نگو که تلخه نگو گریه دیگه به من نمی یادبیا منو ببر نوازشم کن دلم آغوش بی دغدغه میخوادتو این بستر پاییزی مدفون که هر چی نفس سبزه بریدهنمیدونه کسی چه سخت موندن مثل برگ روی شاخه ی تکیدهدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منببین شکوفه ی دل بستگی هام چه قدر آسون تو ذهن باد میمیرهکجاست آن دست نورانی و معجز ؟ بگو بیاد و دستمو بگیرهکجاست مریم ناجی مریم پاک چرا به یاد این شکسته تن نیستتو رگبار هراس و بی پناهی چرا دامن سبزش چتر من نیستدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی من دلم تنگه برای گریه کردن کجاست نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت ...

آرکه تایپ ها

جنس دوم ( سیمون دوبوار )

اختلال احتکار

نیاز های مازلو

گشتالت

سلطه زدگی

درماندگی آموخته شده ( سلیگمن )

مثبت گرای سلیگمن

راه حل محور

کیفیت زندگی درمانی « فریش »

فرانکل

نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت ...

دلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منهمون گهواره ای که خاطرم نیست همون امنیت حقیقی و راستهمون جایی که شاهزاده قصه همیشه دختر فقیر و می خواستهمون شهری که قد خود من بود از این دنیا ولی خیلی بزرگترنه ترس سایه بود نه وحشت باد نه من گم می شدم نه یه کبوتردلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی مننگو بزرگ شدم نگو که تلخه نگو گریه دیگه به من نمی یادبیا منو ببر نوازشم کن دلم آغوش بی دغدغه میخوادتو این بستر پاییزی مدفون که هر چی نفس سبزه بریدهنمیدونه کسی چه سخت موندن مثل برگ روی شاخه ی تکیدهدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی منببین شکوفه ی دل بستگی هام چه قدر آسون تو ذهن باد میمیرهکجاست آن دست نورانی و معجز ؟ بگو بیاد و دستمو بگیرهکجاست مریم ناجی مریم پاک چرا به یاد این شکسته تن نیستتو رگبار هراس و بی پناهی چرا دامن سبزش چتر من نیستدلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر کجاست گهواره ی من دلم تنگه برای گریه کردن کجاست نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت ...

در من کسی پیوسته می گریداین من که از گهواره با من بوداین من که با منتا گور همراه استدردی ست چون خنجریا خنجری چون دردهمزاد ِ خون در دلابری ست بارانیابری که گویی گریه های قرن ها را در گلو داردابری که در منیکریز می باردشب های بارانیاو با صدای گریه اش غمناک می خواندرودی ست بی آغاز و بی انجامبا های های گریه اش در بی کران ِ دشت می راندپیری حکایت گوستکز کودکی با خود مرا می برُددر باغ های مردمی گریاناما چه باغی ؟ دوزخی کانجاهر دم گلی نشکفته می پژمردمرغی ست خونین بالکز زیر ِ پر چشمشاندوهناک ِ سنگباران هاستاو در هوای مهربانی بال می آراست- کی مهربانی باز خواهد گشت ؟- نه ، مهربانیآغاز خواهد گشتاز عهد ِ آدمتا من که هر دمغم بر سر ِ غم می گذارمآن غمگسار ِ غمگساران را به جان خواندیموز راه و بی راهعاشق وش از قرنی به قرنی سوی او راندیموان آرزوانگیز ِ عیارهر روز صبری بیش می خواهد ز عاشقدیدار را جان پیش می خواهد ز عاشقوانگه که رویی می نمایدیا چشم و ابرویی پری واربازش نمی دانندنقشش نمی خواننددل می گریزانند ازو چون وحشتی افتاده در آیینه ی تار !هرگز نیامد بر زبانم حرف ِ نادلخواهاما چه گفتم ؟ هر چه گفتم ، آهپای سخن لنگ است و دست واژه کوتاه استاز من به من فرسنگ ها راه استخاموشم امادارم به آواز ِ غم خود می دهم گوشوقتی کسی آواز می خواندخاموش باید بودغم داستانی تازه سر کرده ستاینجا سراپا گوش باید بود :- درد از نهاد ِ آدمیزاد است !آن پیر ِ شیرین کار ِ تلخ اندیشحق گفت ، آری آدمی در عالم ِ خاکی نمی آید به دست ، امااین بندی ِ آز و نیاز ِ خویشهرگز تواند ساخت آیا عالمی دیگر ؟یا آدمی دیگر ؟ ...- ای غم ! رها کن قصه ی خون بار !چون دشنه در دل می نشیند این سخن امامن دیده ام بسیار مردانی که خود میزان ِ شأن ِ آدمی ب نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت ...